Terug naar Avonturenboek

© Gebruik niets van deze site zonder toestemming van de auteur!

 

 
Hoog in de toren
25-01-2004.
 
Onze ontdekkingsreis is begonnen.
Na meer dan vijf jaar voornamelijk in de speelkamer spelen, vinden we dat de tijd rijp is om de wereld te ontdekken.
Charon kan de prikkels beter aan, ze is niet meer zo chaotisch en we willen haar ook van alles buiten de deur gaan leren.
Wekelijks bedenken we iets wat te maken heeft met ons thema of doel in de speelkamer en gaan er één keer per week op uit.

Het thema in de speelkamer is hoog – laag.
Een begrip wat je wel kunt laten zien met plaatjes, maar wij denken dat ze het veel sneller zal begrijpen als ze het werkelijk gaat ervaren.
Eén van de dingen die we al jaren in de speelkamer hanteren is dat, áls we Charon een tegenstelling willen leren, dan moet die tegenstelling zo groot mogelijk zijn om duidelijk te maken wat we bedoelen.
Dus om het verschil zo groot mogelijk te maken gaan we met hééél laag en hééééél hoog aan de slag.

Toevallig staat er vlak bij ons in de buurt een geweldig chique restaurant wat boven in een watertoren is gebouwd.
We bellen met de receptie, leggen uit wie we zijn en wat we doen en vragen of er een mogelijkheid is om met Charon een keer in de toren te kijken, zodat ze zelf kan ervaren wat hoog is.
Dat mag en een beetje giebelig draaien Hella, Charon en ik een paar dagen later de parkeerplaats op.

In de prachtige, zwarte marmeren hal glimt het ons tegemoet. Het is duidelijk dat we in een super chique restaurant terecht zijn gekomen. In de lounge ontdek ik alleen maar keurige zakenlieden in drie-delig pak. 
Charon doet haar capuchon af en grijnst ons tegemoet. Ze vindt het hartstikke spannend, en aan de andere kant heeft ze er ook ontzettend veel zin in. Dit gebouw is ze al tientallen keren voorbij gereden, maar we konden haar nooit duidelijk maken wat daar binnen allemaal te doen was. Wat zal ze zelf al die tijd gedacht hebben dat het was? Ik heb geen idee en nu mocht ze zo maar een kijkje nemen.

Haar haren, die ze voor de gelegenheid met een roze carnavals spuitbus heeft bewerkt, dat vond ze nou eenmaal nodig toen we zeiden dat we naar een toren gingen, staan recht overeind. Nog niet zo lang geleden had ze er zelf de schaar ingezet, dus ze gaat weer over straat met een kort jongens koppie.

We melden ons bij de balie en geven de naam door van diegene die we aan de telefoon hebben gesproken.
Helaas, die mevrouw is ziek.
Shit, even zien we ons plan de mist in gaan en ik stel me al voor dat Charon zo over het zwarte marmer gaat rollen als ze hoort dat we weer naar huis moeten, maar de baliemedewerkster gaat even kijken of ze wat kan regelen.

 De kok, helemaal boven in het restaurant wil ons wel rondleiden.
Pfffoei, gelukkig maar. Dit scheelt een boze bui en veel vragende gezichten.
We mogen in de lift stappen en ons naar de dertiende verdieping laten vliegen.
Vliegen, zo voelt het echt!
De lift hangt aan de buitenkant van de toren. Je stapt in een grote glazen kast en terwijl je omhoog gaat, wordt de wereld beneden steeds kleiner. Mensen zien er uit als bewegende lego poppetjes en vrachtwagens zijn net speelgoedautootjes. Samen met het gevoel wat je in je buik krijgt als je in een lift omhoog gezogen wordt, is het een sensatie! Charon begint helemaal te gieren van het lachen. Dit gaat alle voorstellingsvermogen te boven. En  wij krijgen ook helemaal de slappe lach, omdat Charon uit haar dak gaat.

De kok staat ons al op te wachten. We leggen hem even uit waarom we hier zijn en hij vindt het helemaal ok. Er zijn verder geen gasten te eten op dit tijdstip, dus hij heeft alle tijd voor ons.
Charon kijkt haar ogen uit. Ten eerste omdat we nooit in een restaurant komen, omdat dat tot nu toe niet een plek was waar wij ontspannen aan een tafel konden blijven zitten, terwijl onze dochter de zaak op stelten zette.
Ten tweede zaten we hoog in de lucht met rondom allemaal glas. We hadden een werelds uitzicht over de weilanden. De zon prikte af en toe een paar zonnestralen door de donkere, grijze lucht. In de verte reed een trein en aan de andere kant golfde het water in een grote vijver

.
Maar de meeste indruk maakte de enorme snelweg die naast de toren lag. Minutenlang stond Charon met de neus tegen het raam geplakt. Starend naar de autootjes die over en onder het viaduct reden. Volgens mij was dat één van de grootste eye-openers van de dag. Ze begreep nu hoe al die wegen onder en boven elkaar door kruisten. Vanaf dit punt had ze een prachtig overzicht.

Dit hadden we haar nooit met taal of plaatjes uit kunnen leggen. Het zou een wirwar van woorden zijn geworden voor haar. Ze zou na twee zinnen de draad van het verhaal al kwijt geraakt zijn.
Ik vond het indrukwekkend hoe ze dit allemaal in zich opnam.
De kok zette ondertussen een glaasje drinken voor ons neer en ook dat vond Charon geweldig.
Ze ging er rustig bij zitten en terwijl we wat dronken en kletsten, werd de vloer in beweging gezet. Al zittende veranderde ons uitzicht. Van het drukke viaduct  draaiden we door richting groene akkerlanden. Charon was onder de indruk. Ik had haar nog niet eerder zo rustig zien zitten in een vreemde omgeving.

Als klap op de vuurpijl mochten we ook nog naar de bar, net boven het restaurant. In een donkere, ronde ruimte die helemaal ingericht was als boot, hing de sfeer van de onderwaterwereld. Achter ronde patrijspoorten zwommen vissen in een aquarium. En bij elk aquarium kon je lekker gaan zitten aan een tafel. We keken onze ogen uit. Wat een inrichting! Het deed me denken aan de Titanic.
We bedankten de kok voor deze geweldige rondleiding en verzekerden hem dat Charon vandaag heel veel geleerd had. De ervaring was absoluut binnen gekomen, meer dan ze ooit van tv of uit een boekje had kunnen leren.

Tv kijken deed ze trouwens helemaal nog niet zo veel, waarschijnlijk omdat je voorstellingsvermogen dan flink aangesproken wordt en dat toch nog moeilijk lag. Maar vanaf nu snapte ze dat je in een toren hoog boven de wereld uitstijgt en een heel ander overzicht hebt. “Hoog” was een begrip geworden waar ze zich iets bij voor kon stellen.

We doken de lift weer in en suisden naar beneden. Natuurlijk weer slap van het lachen en omdat we toch al lekker baldadig waren, drukten we de knop nog maar een keer in. Daar gingen we weer. Omhoog, om te vieren dat dit het begin was van onze ontdekkingsreis..
Het smaakte naar meer!!!
 
De week daarna hebben we in de speelkamer natuurlijk de toren op allerlei manieren terug laten komen. We bouwden hem na met ronde lego blokken. Tekenden hoge en lage torens met hoge en lage deuren. Schreven allerlei woorden op die te maken hadden met de toren en die Charon na schreef.
Keken de folders van de toren nog eens door en oefenden haar spraak door van alles aan te wijzen wat we gezien hadden.
We maakten een stripverhaal van onszelf om Charon te leren dat een aantal zinnen achter elkaar een verhaal vormen. Mooie kleren aan, in de auto, naar de toren, in de lift, drinken etc. Ze had nog moeite om alle zinnen aan elkaar te breien, maar door de striptekening werd het een samenhangend verhaal. 
Dit bezoek had ons allemaal nieuwe inspiratie gegeven.
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Website is mede mogelijkgemaakt door www.seisveld.nl