Hoewel de postbode elk jaar verjaardagskaarten voor Charon komt brengen, zegt Charon zo’n kaart nog helemaal niks. Als ik vrolijk een kaartje laat zien, dat net binnen gekomen is en zeg “kijk, van Tineke” dan blijft haar gezichtsuitdrukking neutraal. Ze pakt de kaart aan, werpt er een vluchtige blik op en legt hem op tafel. Zonder er nog weer naar om te kijken, verdwijnt de kaart uit haar leven. Niet interessant.
Eigenlijk vind ik dat wel jammer. Al die mensen die zoveel moeite voor haar doen om een kaartje te sturen en wat Charon vervolgens niks zegt.

Maar als ik in Charons schoenen ga staan begrijp ik het ook wel. Er komt zoveel papierwerk uit de brievenbus. En er zitten regelmatig kaartjes bij met een reclametekst er op. Je kan zo’n plaatje mooi vinden, maar als de voorstelling je niet aanspreekt, is het totaal oninteressant als je niet kunt lezen wat de boodschap is.
En dan zeg ik ook nog, “kijk, van Tineke”. Hoezo Tineke? Een kerel in een rode trui, met een rood autootje stopte hem net in de brievenbus. Helemaal niet van Tineke! Dat was echt iemand anders.
Het wordt tijd dat ze daar meer over gaat begrijpen en omdat het uitleggen met woorden en boekjes niet voldoende binnen komt, doen we het anders.

Hella maakt een afspraak bij het plaatselijke postkantoor. Ze legt uit wat we Charon willen leren en vraagt of we een keer mee mogen kijken en eventueel mee mogen lopen met de postbezorging.
Natuurlijk mag dat. Ze zien Charon bijna dagelijks in de tuin rond springen, dus het is geen probleem.
We denken dat het voor Charon pas echt duidelijk wordt als ze het hele proces gaat zien, van post maken tot post bezorgen, dus we spreken af dat we ’s morgens als de vrachtwagen met post bij het postkantoor komt al aanwezig zullen zijn. Dat wordt vroeg opstaan!

In de speelkamer wil Charon het liefst tekenen en dat kunnen we mooi gebruiken. Hella legt uit dat we een kaart aan oma gaan sturen. En één aan mama en nog één voor opa en oma.
Geen idee of ze begrijpt wat Hella bedoelt, maar ze wil wel tekenen.
Op een mooi gekleurd karton krabbelt ze een poppetje en schrijft de letters na die Hella op een kladpapiertje heeft gezet. “voor oma”schrijft Charon er bij. En met dikke, blauwe stift ‘van Charon’. Naschrijven gaat hartstikke goed!
Waarschijnlijk heeft ze verder nog geen idee waar ze mee bezig is, maar ze werkt wel mee. Als ze klaar is met tekenen schrijft Hella het adres er bij en samen plakken ze de postzegels er op.

Voor de zekerheid krijg ik ze in mijn handen gedrukt, want erg zuinig op haar tekeningen is ze nog niet.
Tegen zeven uur fiets ik met Charon naar de brievenbus in het dorp. De buslichting is rond dat tijdstip en dat moeten we zien natuurlijk. Charon gooit de kaarten door de gleuf en vervolgens gaan we wachten. Wachten tot de bus geleegd wordt.
Het duurt even.

 

We staan ondertussen etalages te bewonderen, want wachten op niks, is een beetje lastig voor Charon en missen daardoor bijna de postbode.
Nog net op tijd zie ik dat ze de opvangbak al onder de brievenbus heeft zitten en rennen er naar toe. Ik leg uit dat we graag mee willen kijken wat er gebeurd en de postbode doet enthousiast mee.
Ze laat zien hoe ze de brievenbus aan de onderkant open maakt en hangt er een opvangbak onder. Alle brieven vallen in de bak en we controleren nog even of Charons tekeningen er bij zitten. Ja hoor, ze heeft ze gezien!

Die avond slaan Hella en Charon samen de tent op in onze tuin. Morgenvroeg moeten ze al om half zeven bij het postkantoor zijn.  
Charon vind het geweldig! Slapen met Hella in een tent. Wat een avontuur! Ze straalt de hele avond en wil dolgraag naar bed.
De volgende ochtend is het wel heel vroeg wakker worden, maar om half zeven staan ze bij het postkantoor.

 

Alle postbodes van ons dorp zijn natuurlijk op de hoogte en Charon mag hier helemaal zichzelf zijn. Als de vrachtwagen grote zakken post komt brengen ziet ze de stapels brieven en kaarten. De post wordt gesorteerd en ja hoor, ook de kaarten van Charon komen uit de zak. Dat is interessant natuurlijk. Gisteravond nam iemand ze mee en nu komen ze hier weer binnen.
Ondertussen duurt het nog aardig lang voor Charon-begrippen voordat de postbode daadwerkelijk op zijn fiets springt en het dorp in gaat, dus Charon en Hella maken een ommetje, ontdekken het hele postkantoor, drinken nog een bakkie thee, helpen mee de brieven in vakjes te leggen en wachten nog maar even.

Gelukkig staat er een enorme bak met grote elastieken, één van Charons passies. Muziek maken met elastiek. Het elastiek zo wijd mogelijk spreiden tussen duim en wijsvinger en dan net als op een gitaar tokkelen met de vingers van je andere hand. Om het geluid goed te horen, houdt ze het elastiek vlak bij haar oor. Kan ze uren doen, dus ook nu vermaakt ze zich daar een tijdje mee.
Maar dan is het zo ver. De tassen worden volgepropt met post en dan is de postbode er helemaal klaar voor. Toevallig woont oma om de hoek, dus haar kaart valt het eerst in de bus. Na een paar straten heeft Charon het wel gezien. Ze heeft veel nieuwe indrukken op gedaan vanmorgen en ze vindt het mooi geweest. Terug naar huis.

Later op de dag komt de postbode bij ons en voordat de kaart in de brievenbus rolt, ren ik met Charon er naar toe.  “Alsjeblieft”, zegt de postbode. “Een kaart voor mama”.
Charon begint te lachen, ze vindt het leuk om haar kaart terug te zien. En ik weet zeker dat het nu duidelijk is. Die brieven in onze brievenbus komen ergens vandaan. Iemand heeft ze naar de rode postbus gebracht en ze zijn bij het postkantoor terecht gekomen. Daarna brengt de postbode ze rond.
Dat er nog veel meer postkantoren zijn etc. dat komt later wel. Voor nu is dit genoeg.

Elke keer als er nu een kaart in de bus valt, speciaal voor Charon, is ze dolgelukkig. Zij maakt de enveloppe open en vindt het spannend wat er uit komt. Ze neemt de inhoud mee naar haar kamer, we mogen er nog net naar kijken, maar vasthouden ho maar. Die kaart is voor háár!