Gek genoeg was zijn aanwezigheid niet meer belangrijk toen er een aankleedkussen in haar slaapkamer kwam. Ze was de hele dag bezig met poppen een schone luier geven of andere kleren aandoen en had het al weken over een aankleedkussen gehad, toen mijn zus er een kwam brengen.
Een oud vergeeld ding, een beetje kapot gescheurd aan een zijkant, maar voor Charon was het het grootste geschenk wat ze zich op dat moment kon wensen.
Ze was er zo gelukkig mee dat ze ’s avonds met het naar bed gaan wel twintig keer zei “aankleedksn mooi” en ik moest het iedere keer bevestigen.
Geen antwoord geven had geen zin, dan ging ze steeds harder praten en het nog nadrukkelijker vragen. Dus uiteindelijk verzuchtte ik voor de zoveelste keer ‘jaaaa, aankleedkussen mooi”. Ondertussen pakte ze hem steeds op en duwde hem onder mijn neus of  ze raakte hem snel nog even aan voordat ze dan eindelijk in bed dook. Maar haar ogen glommen als ze over haar aankleedkussen sprak.
Ik had me vaak afgevraagd hoe het voor haar zou zijn als Rocky dood zou gaan, terwijl ze iedere avond zo aan hem gehecht was, maar ik had me voor niks zorgen gemaakt. Het aankleedkussen nam de plaats van Rocky in en ze miste hem niet meer als ik hem in de woonkamer liet liggen. Hij verdween van de ene op de andere dag uit haar bedritueel.

En toen was er ineens de interesse in koeien. Of misschien moet ik zeggen dat de interesse in poep uitgroeide in  belangstelling voor koeien.
Poep fascineerde al jaren. Poep van Rocky dan. Ze kwam het me altijd melden als hij weer een flinke drol in de tuin had gelegd en ik kwam er niet onderuit om het zo snel mogelijk weg te halen met een schop. Opdracht van Charon. En deed ik niet onmiddellijk wat ze wilde, dan werd ik er elke minuut aan herinnerd dat er nog wat in de tuin lag.
Mijn conclusie was dan ook dat ze poep vies vond.
Wie niet eigenlijk? Maar aan de andere kant vond ze het ook wel grappig. Ze had de grootste lol als je zei; “ach getverderrie, wat vies”. En de lol werd nog veel groter als je dan met veel theater een vies gezicht trok.
Later werden paardevijgen ook benoemd als “bah paat” en zo breidde haar dierenwereld zich uit.

Op een dag speelden koeien een rol in haar lego wereld. Koeien poepen óók en dat was interessant. Uitgebreid hebben alle lego poppetjes een stal bekeken, moesten ze helpen met de poep opruimen en liep er een boer rond op het lego erf. Charon was geboeid.

“Luiers?” Was een vraag die steeds weer terug kwam.
“Luiers bij koeien? "Nee, dat kan toch niet? Maar het zou wel een goed idee zijn. Valt die stront ook niet meer in het gras en blijft de stal ook schoon. Minder werk voor de boer, maar moeten we wel héééle grote luiers kopen.” zei Jozias, haar begleider. Charon vond dat wel kunnen.
Ze tekende zelfs een ronde cirkel met allemaal strepen erin, wat de kont van een koe voor moest stellen. Daaronder een rechthoek met allemaal stippen, wat een luier met stront voorstelde.
Als ze niet verteld had wat het was, had ik het nooit herkend als het poepgat van een koe, maar nu ik het verhaal kende zag ik een anus voor me met een groot kleed op de grond achter de koe waar de poep op terecht kwam. Je moest er wel een beetje fantasie bij hebben, maar ik  kon me er iets bij voorstellen.

 

Omdat haar interesse in koeien geboren was, hebben we de week er na een afspraak gemaakt met een boer, om eens te kijken hoe een koe er van dichtbij uit ziet.
We waren welkom bij boer Wim. Charon was er nog nooit geweest, maar aangekomen op het erf ging ze direct op zoek.
Alleen waren het niet de koeien waar ze naar uitkeek. Achter in de wei had ze gevonden wat ze zocht en zonder te aarzelen, stapte ze het weiland in. Boer Wim vond alles best en liep met haar mee. Ook Jozias sopte door het drassige gras achter Charon aan. Ze was bijna niet te houden, ze stevende recht op haar doel af.

In een hoek van het weiland stonden grote hooibalen opgestapeld, verpakt in groen plastic.
Charon raakte met haar hand vluchtig een baal aan, “ies” was haar eerste commentaar.
“Vies? Nee Charon, daar zit hooi in. Eten voor de koeien. Dan kunnen de koeien in de winter ook eten”.
Een reactie bleef uit.
 Helaas waren alle pakken dicht en konden ze er natuurlijk niet zomaar een los trekken. Op de boerderij lag nog wel hooi, maar  het groene plastic was al lang weggegooid. Charon moest het doen met de uitleg die ze gekregen had en ze liepen terug door het natte gras naar de boerderij.

Alle koeien stonden op stal en nu kon ze met eigen ogen zien hoe ze languit in hun eigen stront lagen te herkauwen. “zie je dat Charon, ze gaan in de poep liggen. Getverderrie zeg” Charon vond het best.
“luier?” vroeg ze nog maar eens een keer. “Ja Wim”, zei Jozias, “waarom dragen koeien eigenlijk geen luiers?’
Boer Wim, duidelijk verrast door deze vraag, antwoordde met een lage stem en een lach op zijn gezicht, “daar kan ik toch niet aan beginnen?”
“Nee Charon, daar kan boer Wim niet aan beginnen, die koeien poepen de hele dag door, dan blijf je luiers verschonen. En er zijn wel honderd koeien!”
Wat er toen door haar hoofd gegaan is, zou ik wel eens willen weten. Hoe logisch denkt zij en hoe anders denken wij?

De volgende dag speelt Jozias  weer met haar, nu in de speelkamer. De hele situatie van de dag ervoor wordt  nagetekend.

Samen ‘praten’ ze over wat ze gezien hebben en Charon verteld in haar eigen woorden wat ze beleefd heeft.
Het zijn geen hele zinnen die ze zeggen kan, maar door de trefwoorden die ze noemt, kom je wel tot een verhaal en kun je je een voorstelling maken van wat ze heeft gezien.
Het meest opvallende is toch wel dat ze over luiers blijft praten. Om de een of andere reden associeert ze de plastic hooibalen met luiers, maar waarom is ons niet duidelijk.
Totdat ik 's‘middags toevallig bij ons de oprit uit wil rijden. Aan de overkant staat de buurman met een grote hooibaal achter op zijn trekker. Terwijl ik moet wachten op het verkeer wat voorbij raast, glijden mijn ogen over de groene baal en gaan mijn gedachten terug naar luiers.
En ineens snap ik het. Die grote, groene plastic pakken lijken op een hele grote wegwerp luier!

De poepluier van een baby en ook de luiers van Charons poppen, worden netjes opgerold en de zijkanten naar binnen gevouwen en weer vast geplakt, zo ontstaat er een aardig gevuld pakketje, de ene keer wat voller dan de andere keer, maar in veel gevallen zou je hem bijna kunnen rollen als een bal.
Dat is het. Ze denkt dat die groene balen vol zit met koeiepoep. Ik zie het helemaal voor me. Boeren die de poep verzamelen door een stuk plastic onder de koe te schuiven, op het moment dat hij zijn staart omhoog doet. Daarna netjes oprollen en buiten in het weiland opstapelen.
Of op de knieen door het gras en elke koeievlaai met een schop oppakken en in een luier dumpen.. Geweldig! Ik vind haar gedachtengang echt geweldig.

En nu snap ik ook waarom ze altijd “bah, beeeeh bah” zegt, als we vanuit haar slaapkamerraam naar de schapen van de buurman kijken. Ik heb altijd gedacht dat ze de molshopen in het weiland aanzag voor grote bulten stront van de schapen, maar ze bedoelde de plastic hooibalen die op de achtergrond lagen. Schapeluiers met poep!

Ik vind haar gedachtengang zo logisch, dat ik me bijna schuldig voel dat ik haar nooit begrepen heb als ze naar de schapen wees. Dat ik eigenlijk mijn eigen gedachten had over wat ze bedoelde en omdat ze het niet beter uit kon leggen, gewoon aangenomen heb dat ze molshopen voor poep aanzag.
Hoe ongelooflijk vaak zal haar dit overkomen. Zij denkt iets en wij leggen het heel anders uit. Hebben onze eigen gedachten erover, terwijl zij er een hele ander logica op nahoudt. Wat een enorme desillusie moet het zijn, als we een hooibaal los trekken en er blijkt geen stront in te zitten?

Heftig als de wereld er anders uit ziet dan je denkt dat hij er uit ziet.
Tegelijkertijd besef ik hoe uniek ze is met haar gedachten en dat ze het verdient om de wereld te ontdekken. Ik wil haar die kans geven, haar steunen als het nodig is. Verdwenen is de machteloosheid van de laatste dagen. Vergeten zijn haar boze buien van de afgelopen weken.
We gaan nog maar een keer een afspraak maken met een boer. Op zoek naar een hooibaal !