Zodra Charon iets wou, zeiden we “nee” en dan wisten we heel zeker dat ze hier boos over werd en zou gaan huilen. Vanaf dat moment waren we er helemaal voor haar. We troosten haar niet, maar moedigden juist aan om het er uit te gooien. Soms werd haar snikken uiteindelijk minder, maar hoefde ze er maar aan herinnerd te worden waarom ze huilde, dan kwam er nog veel meer verdriet naar boven. Dus was ze nog niet klaar en gaven we haar de ruimte om nog meer te huilen.
Zo hebben we haar regelmatig laten ontladen. Zodra we vonden dat ze op van alles en nog wat te gespannen reageerde, zorgden we voor een “nee” bij iets wat ze heel graag wou. Binnen twee minuten huilde ze dan echt niet meer om datgene wat haar net verboden was, maar kwam het verdriet van veel dieper. Huilen met lange uithalen, dikke snotterbellen en echte tranen.
En wij waren daarbij, moedigden haar aan om het er uit te gooien. Omarmden haar liefdevol en lieten haar voelen dat ze niet alleen was, dat het goed was om over al die ellende die haar overkwam te huilen. Dat als ze het niet kon zeggen waar ze boos over was, er om mocht huilen, zoveel als ze nodig had.
Soms kwam er zoveel frustratie uit dat ze om zich heen sloeg en schopte. Dan hielden we haar vast zodat ze zichzelf of ons geen pijn kon doen. Maar nooit met kracht waardoor ze het gevoel zou kunnen krijgen dat we de macht over haar hadden. Altijd met woorden in de strekking van, “ïk houd je vast zodat je jezelf niet pijn gaat doen, je hoeft jezelf geen pijn te doen, je mag ook gewoon huilen” en moedigden haar aan om te ontladen zonder zichzelf te beschadigen.

Het zijn hele intensieve sessies, waar bij het noodzakelijk is dat degene die begeleidt, na de sessie zelf de ruimte krijgt om er over te ontladen door extra aandacht te krijgen, door zijn verhaal kwijt te kunnen.
De tijd die Charon nodig had om te ontladen varieerde van twintig minuten tot veel langer. Soms duurde het twee uur voordat een bui over was. Dat is lang, heftig en kost veel energie. Maar het leverde heel veel op. Charon was na zo’n ontlading weer een nieuw mens. Rustiger, ontspannen, opgewekter en duidelijk opgelucht. Alsof er een frisse wind door haar hoofd was gegaan. Ze had weer positieve energie in plaats van alleen maar negatief. Ze sloot veel van haar ontladingen dan ook af met een enorme slappe lachbui. En dan was het klaar.

Wat Charon zo’n mooi mens maakt, is dat ze nog zo puur is. Ze volgt exact haar gevoel en gedraagt zich niet zoals de mensen bedacht hebben dat je je moet gedragen. Wat trouwens weer erg afhankelijk is van het land waar je geboren bent. Hier zijn de normen en waarden weer anders dan in de rimboe. Charon heeft geen last van die landsgrenzen. Ze luistert naar haar eigen gevoel en handelt daarna.
Het mooie van het ontladen vond ik, dat Charon op een gegeven moment zelf in de gaten had dat het voor ruimte in haar hoofd zorgde. Dat je na een bui een hoop ellende achter je gelaten hebt en dat je weer helder bent. Ze ging uit zichzelf ontladen. De eerste keer wist ik niet wat ik hoorde.
Ze was naar onze slaapkamer gegaan, waar ze eigenlijk nooit kwam. Maar daar hing een foto van haar en haar zusje. Die had ze kennelijk nodig om een bui op te wekken. Terwijl ze rustig op ons bed zat en er naar keek, begon ze opzettelijk te huilen. En in no-time zat ze onbedaarlijk te janken. Ze voerde het zelf op en als je niet beter wist, zou je denken dat er net iets heel ergs was gebeurd.
Maar ik hoorde aan haar huilen dat het geen pijn was, maar verdriet. Echt verdriet van binnen. Wie weet waarover.
Ik vond het geweldig dat ze dit nu uit eigen initiatief ging gebruiken om spanning bij zichzelf weg te nemen. In die tijd gebeurde het regelmatig dat ze rustig naar boven sloop, zonder dat iemand haar hoorde en dat er plotseling een intens verdriet door het huis galmde. Het was goed zo. Ze was heel dicht bij zichzelf.